Dispositivos de almacenamento.

Discos magnéticos

Disco magnético

Os discos magnéticos gardan a información en superficies (discos) de natureza magnética. Antes de poder utilizar un disco magnético, este ha de ser preparado (formatado) para que poida recibir a información.
O disco flexible, tan utilizado ata a aparición da memoria flash, era o soporte de almacenamento (magnético) que se utilizaba para transportar información dun ordenador a outro. Os máis utilizados son o disco 3 1/2, discos ZIP e os Superdisk LS-x.
Hoxe en día, os discos duros son os representantes de discos magnéticos máis importantes.
Os discos duros están formados por un conxunto de discos amoreados cun eixe común; entre eles están situadas as cabezas de lectura-escritura de maneira que poidan ler e escribir nas dúas caras de cada disco.

A capacidade do disco duro, que, cada día, aumenta vertixinosamente, sendo habitual falar de discos duros de 200, 400 ou 500 GB, e mesmo 1TB.
Dependendo da tecnoloxía de transferencia de datos os discos duros poden ser de varios tipos, os máis utilizados son os discos IDE (EIDE), dentor deste tipo hai que falar de subtipos que se diferencian na velocidade de transferencia de datos: ATA, Ultra-ATA, Ultra DMA, Ultra DMA-66, Ultra DMA-100, Serial-ATA,...

Discos ópticos

Disco óptico

 A aparición dos discos ópticos (CD-ROM e DVD), provocou unha revolución nos sistemas de almacenamento, grazas á súa enorme capacidade de almacenamento. Todos estes discos utilizan tecnoloxía óptica (láser).

Contén información que só pode ser lida, polo que se utiliza para almacenar información que non teña que ser modificada.

 

Discos blue-ray

• Discos Blue-ray: Blu-ray, tamén coñecido como Blu-ray Disc ou BD, é un formato de disco óptico de nova xeración de 12 cm de diámetro (igual que o CD e o DVD) para vídeo de gran definición e almacenamento de datos de alta densidad. El disco Blu-ray fai uso dun raio láser de cor azul cunha lonxitude de onda de 405 nanómetros, a diferenza do láser vermello utilizado en lectores de DVD, que ten unha lonxitude de onda de 650 nanómetros.Una capa de disco Blu-ray pode conter ao redor de 25 GB ou preto de 6 horas de vídeo de alta definición máis audio; tamén está no mercado o disco de dobre capa, que pode conter aproximadamente 50 GB. A velocidade de transferencia de datos é de 36 Mbit/S (54 Mbps para BD-ROM). 

• CD-ROM: A información dun CD-ROM está almacenada nunha só cara, seguindo pista única en forma de espiral que comeza no centro do disco e remata no bordo exterior. Como é lóxico para que un ordenador poida ler a información, debe dispoñer dunha unidade lectora de CD-ROM.

• CD Grabables e discos regrabables: As grabadoras de CD-ROM permiten grabar, en discos virxes, a información desexada de forma permanente; a devandita información só poderá lerse e nunca poderá ser modificada. Aos discos grabables denomínaselles, discos WORM.

•  DVD-ROM: Os discos DVD son fisicamente semellantes ás CD-ROMS, pero a súa capacidade é moito maior. Esta capacidade conséguena aumentando a densidade de escritura, aproveitando as dúas caras do disco. 

• DVD grabables e regrabables: Ao igual que aconteceu coas CD-ROMS, tanto os discos coma as unidades lectoras de DVD evolucionaron ata ofrecer a posibilidade de gravar e regravar información neles.

1. DVD-R: Discos que permiten unha soa gravación; poden ser dunha capa (4,7 GB) ou de dobre capa (8,5 GB).
2. DVD-RW: Discos que permiten ser gravado varias veces; tamén poden ser de capa simple ou capa dobre.
3. DVD+R: Discos dun só uso, similar aos DVD-R, pero, segundo os seus creadores, con máis compatibilidade respecto a DVD-ROM e DVD-video convencionais.
4. DVD+RW: Discos regrabables similares aos DVD-RW, pero coa compatibilidade dos DVD+R; ao igual que todos os anteriores, poden ser de capa simple (4,7 GB) ou de dobre capa (8,5 GB).

• HD DVD: A evolución dos discos DVD ten traido os novos discos ópticos denominados HD DVD, cuxo aspecto físico é análogo aos seus predecesores (12 cm de diámetro) pero cunha capacidade de almacenamento bastante superior. Almacena vídeos de alta definición e datos. 

Discos magneto-ópticos

Disco magneto-óptico

Estes discos utilizan unha tecnoloxía mixta: magnética e óptica. A súa gran vantaxe é que permiten almacenar unha gran cantidade de información mediante a técnica óptica, pero, ademais, os datos poden ser modificados e borrados grazas á tecnoloxía magnética. A lectura de información realízase do mesmo modo que nun disco óptico; a orientación dos cristais fai que o raio de luz se reflicta ou non na dirección determinada para que sexa detectada por un sensor e poida converterse en información dixital (0 e 1).

 Dispositivos de almacenamento baseados na memoria FLASH

As memorias flash, inicialmente utilizadas para almacenar os datos da BIOS do ordenador.
Estes dispositivos, que adoitan comercializarse con distintos nomes (Compact flash, Memory stick, Smart drive, Pendrive...) non só son dispositivos informáticos, senón que se estendeu a súa utilización a outros dispositivos electrónicos.
Caracterízanse polo seu reducido tamaño e a non necesidade dunha pila ou batería que subministre enerxía á memoria para manter a grabación, a vida dunha memoria flash non é indefinida: cífranse entre 100000 e 1000000 as veces que se poderá grabar información nela.

Diferentes memorias flash

•  Funcionamento da memoria flash: Como calquera outra memoria, a memoria flash está constituída por celas nas que se garda a información que se quere almacenar. Cada cela é como un transistor convencional, pero cunha porta adicional que é a encargada da carga de información. A causa de que non sexa perpetua está, sobre todo, no desgaste que sofren as celas ao grabar e borrar a súa información.

(Clic aquí para acceder a unha páxina que trata do tema).

Dispositivos de entrada e saida.

• Dispositivos de entrada: 

Rato: Este dispositivo permite transmitir información ao ordenador de dous modos: desprazándoo por unha superficie para provocar o movemento do seu indicador na pantalla, e pulsando os seus botóns para realizar certas accións en función de onde estea colocado o indicador.

Teclado: É o modo máis frecuente de introducir información no ordenador. Hai gran variedade de teclados, con posibilidade de conectalos a distintos portos e mesmo con transmisión de datos por infravermellos.

Lectores de códigos de barras: Os códigos de barras son un conxunto de liñas verticais de cor negra que teñen distintos grosores. Un lector de códigos de barra é un dispositivo capaz de ler e interpretar a devandita secuencia de barras, permitindo ao ordenador identificar o produto, e obtendo, así, información acerca del.

Escáner: É un dispositivo que permite introducir información dende documentos en papel: imaxes, debuxos, fotografías..., e, mesmo carácteres, aínda que para isto último debe dispoñer do sistema OCR (Optical Character Recognition). A calidade dun escáner mídese en ppp ou dpi, unidade que indica o número de puntos que toma de cada polgada (2,54 cm).

Joystick: O principal campo de aplicación deste dispositivo son os videoxogos; introduce no ordenador os movementos efectuados sobre a súa panca e algunhas ordes mediante a pulsación dalgún botón.

Tabletas dixitalizadores: Estes taboleiros utilízanse para realizar debuxos e gráficos con gran precisión; son frecuentes en aplicacións de debuxo.

Lectores de bandas magnéticas: A utilización das bandas magnéticas está cada día máis estendida (tarxetas de crédito, tarxetas de identificación persoal, etc.). Os lectores de banda magnética son dispositivos capaces de ler a información gravada na devandita banda.

Pantallas táctiles: Ademais de mostrar a información, as pantallas táctiles ofrecen a posibilidade de introducir información con só situar un dedo na súa superficie.

Tablet PC: Os Tablet PC constitúen a última evolución dos portátiles ou das PDA, con tamaños intermedios entre ambos os dous; adoitan ter unha pantalla de 10" que serve para introducir datos, de forma semellante a como se fai nunha PDA.

Cámaras dixitais: Existen dispositivos que permiten introducir tanto imaxes coma vídeos no ordenador. Entre eles están as cámaras fotográficas dixitais, cuxas imaxes dixitais poden descargarse ao ordenador para ser manipuladas.

Micrófono: Este instrumento clásico pode ser utilizado tamén como dispositivo de entrada, sempre e cando se dispoña dunha tarxeta de son no ordenador.

• Dispositivos de saida:

Monitores:

Este dispositivo, imprescindible para o ordenador, permite visualizar o resultado da información procesada.

1. Monitores convencionais (CRT): O seu funcionamento baséase na utilización dun tubo de raios catódicos que envía, dende o fondo cara á pantalla, unha corrente de electróns que ao chocar cunha superficie de material fosforescente situada na parte interior da pantalla, a iluminación, formándose as imaxes. 
2. Pantallas planas de cristal líquido (LCD): Estes monitores, evolucionados das pantallas das calculadoras e portátiles, utilizan millóns de celas de cristal líquido que se polarizan e permiten o paso de determinados raio, que compoñen a imaxe do monitor. 
3. Pantallas planas TFT: Están constituídas por unha matriz de millóns de puntos; cada punto é un transistor que actúa de forma independente, coa súa cor, brillo, ton, etc., e o conxunto de todos eles forma unha imaxe de alta calidade. 
4. Monitores de plasma: Trátase tamén de monitores planos, habitualmente de grandes dimensións, baseados na utilización dun gas (plasma) que, en cada un dos puntos (pixeis) da pantalla, adquire a cor, o brillo, etc., necesarios para conformar a imaxe.

Unha característica importante dun monitor é a súa frecuencia (Hz), que indica o número de veces que mostra as imaxes nun segundo; un valor baixo de frecuencia supoñerá que a imaxe vibre e que a vista teña que esforzarse máis do habitual (cansazo visual).

A resolución dun monitor depende do número de puntos (pixeis), que se obtén como produto do número de liñas (filas) polo número de pixeis de cada unha delas (columnas); ademais o número de cores tamén inflúe na calidade da imaxe.
A resolución dun monitor indícase utilizando a seguinte nomenclatura: 1024 x 768, que ha de interpretarse como 1024 columnas e 768 filas; nese caso a imaxe terá 786432 pixeis.

Por outra parte, para que unha imaxe se mostre cun número determinado de cores, necesita unha cantidade de bits que dean a información de cada pixel. A fórmula para saber o número de cores é a seguinte: número de cores é igual a dous elevado ao número de bits necesarios por pixel.

 

Impresoras: 

As impresoras permiten obter a información imprimida en distintos soportes físicos: papel, transparencia, etc.
A calidade dunha impresora mídese en ppp (puntos por polgada) ou dpi (dots per inch), medida que indica o número de puntos que pode debuxar nunha polgada.
En canto á velocidade, pódese medir en cps (carácteres por segundo) ou, o que é máis frecuente hoxe en día, en ppm (páxinas por minuto). 

1. Impresoras de margarida ou matriciais: Estas impresoras, xa en desuso, baseaban a impresión no golpeo sobre unha fita impregnada de tinta que, ao tomar contacto co papel, marcaba nel a información. 
2. Impresoras térmicas: Este tipo de impresoras basea o seu funcionamento na tinguidura do papel mediante un proceso térmico; adoitan ser impresoras de cor, de custo económico non moi alto. Empréganse, sobre todo, para imprimir billetes. 
3. Impresoras láser: Utilizan unha tecnoloxía similar á das fotocopiadoras. Son bastante máis rápidas e permiten obter resultados de alta calidade; cada vez son máis frecuentes as impresoras láser de cor. 
4. Impresoras de chorro de tinta: Dada a súa boa relación calidade/prezo, esta son as máis utilizadas entre os usuarios de ordenadores persoais. Trátase de impresoras de cor, que obteñen a impresión pola inxección de tinta líquida a través de cabezais.

Plotter:

Trátase dun dispositivo que se utiliza nas aplicacións de deseño asistido por ordenador, xa que permite imprimir planos, debuxos técnicos, mapas, etc.
Tecnicamente, un plotter está constituído por un brazo robótico, en cuxo extrema se encontra unha plumiña; a gran diferenza respecto ás impresoras é que realiza debuxos con trazos continuos, conseguindo así figuras de gran calidade, ademais utliza papel de grandes dimensións.

Microfilme COM (Computer Output in Microfilm): 

Esta técnica utilízase habitualmente en bancos e bibliotecas, xa que permite almacenar información nun espazo moi reducido.

As páxinas de información son fotografadas mediante unha cámara especial e transfórmase en imaxes de 1,5 cm cadrados, que posteriormente son agrupadas en fichas (cada unha de estade fichas contén unhas 100 imaxes). Para poder ler a información dunha ficha necesítase un lector de microfichas, que proxecta unha imaxe ampliada dela nunha pantalla.

(Clic neste enlace para ver páxina relacionada co tema).